Het loopt al behoorlijk tegen het eind van de zomervakantie als de echtgenoot opeens tussen neus en lippen door min-of-meer voorstelt om weer een kat in huis te nemen.
Ik verslik me bijna in mijn verantwoorde vleesvervanger.
Jarenlang was de echtgenoot heel stellig in zijn mening dat huisdieren heel leuk zijn. Bij anderen. Jarenlang heb ik dat gesteund. Vertelde over de slechte combinatie van een zwaar verharende kat en twee tijgerende dreumesen. Draaide natuurlijk het standaardverhaal af dat -nog voor het spreekwoordelijke puntje bij het paaltje zou komen- de ouders toch weer voor de verzorging zouden opdraaien. Jarenlang verkondigden de dochters verongelijkt dat zij later, als ze op zichzelf wonen, absoluut zeker weten écht wel een hond of kat zullen nemen. En net nu iedereen zich ongeveer bij de huisdierloze status heeft neergelegd, lijken de kansen te keren.
Even denk ik dat ik het verkeerd verstaan heb, maar dan zie ik dat de dochters ook met stomheid geslagen naar hun vader kijken. Snel check ik of hij misschien een zonnesteek heeft opgelopen. Of dat hij de afgelopen uren misschien te weinig heeft gedronken. Maar dan wissel ik wat blikken met de meiden: we moeten nù toeslaan.
Met name mijn jongste dochter kan vervolgens haar enthousiasme nauwelijks onder stoelen of banken steken als blijkt dat haar vader inderdaad op wonderbaarlijke wijze van mening is veranderd. Mijn zoon is daarentegen niet erg enthousiast en de meiden zien de kat alweer aan hun neus voorbij gaan. Ik sluit echter niet uit dat hun broer gewoon nog even moet wennen aan het idee en neem niet veel later -gewoon zomaar, uiteraard!- toch even een kijkje op de website van het plaatselijke dierenasiel.
Nog geen week later loopt Freek, een kat van waarschijnlijk ruim anderhalf jaar oud die eerder dit jaar zwervend en vermagerd in een stadspark is aangetroffen, voorzichtig onze huiskamer in.
Dat voorzichtige is er al snel af en binnen de kortste keren heeft Freek alle hoekjes en gaatjes van ons huis opgezocht (en schoongemaakt, getuige de spinrag in zijn snorharen); weet hij van wie en hoe laat hij eten krijgt; staat hij ons op te wachten als we thuis komen en verkiest hij op dagen dat ik thuis werk uiteraard mijn toetsenbord tot het lekkerste plekje van het huis.
Vanaf die plek las hij inmiddels de artikelen uit de vorige Nieuwsbrief, luisterde hij geïnteresseerd naar werkplek-ambassadeurs die via Teams citrix-loos werken bespreken, zocht hij naar een verklaring voor de activering van gemuteerde leasecontracten en vond hij een gaatje in mijn agenda voor een gesprek met de accountants die hun interim-controle houden. En ik ga ervan uit dat het uit privacyoverwegingen was dat hij een poot voor zijn ogen sloeg toen ik mijn loonstrook van oktober opende.
Ik zit echter zonder Freek op kantoor in Utrecht als ik een afspraak voor mijn beoordelingsgesprek accepteer. Precies op dat moment word ik gebeld door een mevrouw van het dierenasiel om een afspraak te maken voor een huisbezoek in het kader van de nazorg.
Ik wist dat deze afspraak vast onderdeel is van het zogeheten adoptietraject en ik kijk er dus niet van op maar in mijn achterhoofd dringt het officiële contract dat ik heb getekend zich op. En dan met name dat ene punt. Iets over de mogelijkheid tot ontbinding van het contract. Door het asiel.
Hoewel ik snap dat het hier over extreme situaties gaat, ben ik me ernstig bewust van het belang van een goede indruk. Maar ik ken mezelf. Ik zou nog wel eens een verkeerde grap op het verkeerde moment kunnen maken.
En ik denk wel dat Freek in zijn weken bij ons al zichtbaar dikker is geworden, maar is dat wel écht zo? En vorige week stond Freek te blazen naar de buurkat aan de andere kant van het raam; misschien is het beter als hij dat niet doet als die mevrouw er is? Of ja, nee,.. zul je zien dat hij opeens heel angstig onder de bank gaat zitten terwijl hij er doorgaans relaxed opgerold bovenop ligt. Als ik thuis kom en Freek luid mauwend een sprintje trekt naar de voerbak die ik -naar zijn mening- moet vullen, realiseer ik me dat ik hem niet hoef te vragen om een feedbackformulier in te vullen; ik zal het echt zelf moeten doen.
Ik zorg dus voor een extra lekker koekje bij de koffie, schud het kussentje in de kattenmand nog even extra op en laat quasi-achteloos nog wat speelgoedmuizen in de kamer slingeren. Ik blijf mezelf vertellen dat ik me heus geen zorgen hoef te maken maar ik kan niet voorkomen dat ik toch echt een tikje zenuwachtig ben als de asielmevrouw aanbelt.
Pas als zij lijkt te concluderen dat Freek het goed heeft bij ons en alle hokjes achter de voorwaarden op haar formulier afvinkt, kan ik weer echt ontspannen. (Om overigens prompt gekscherend tegen Freek te zeggen dat we hem nu met een gerust hart kunnen opsluiten in het schuurtje…)
De volgende dag ontvang ik per mail de bevestiging: het adoptietraject is afgerond. Tijdens het huisbezoek is gebleken dat we goed voor Freek zorgen.
Als ik het -toch enigszins opgelucht- thuis vertel, is het mijn zoon die ons huisdier liefdevol staat te aaien. Nuchter merkt hij op dat we dat toch zeker zelf ook wel wisten. Om vervolgens toe te geven dat ook hij blij is met de bevestiging: Freek mag blijven!
Werkelijk waar 