Dag huis

Dit bericht las u wellicht al op mijn socials.
Maar ik bedacht dat het hier ook thuishoort..

Dag huis.
De afgelopen maanden raakten we alles aan wat je de afgelopen jaren hebt gehuisvest.
In verschillende categorieën: sowieso naar het nieuwe huis / naar de kringloop / naar de milieustraat / naar nieuwe eigenaren / mag mamma nog even over beslissen.
Alle categorieën tot de nok gevuld.
Tot ze leeg waren.
En het deed me niks.

Al die spullen.
Veel bewaard voor ‘je weet nooit waar je het nog eens voor nodig hebt’.
Verbazing over dat ze er nog waren.
Vaak.
En -uiteraard, begrijp me goed!- dankbaarheid dat we ze konden uitzoeken om ze naar het nieuwe huis van mijn moeder te brengen waar zij zich in alle rust comfortabel kan gaan voelen.

Maar al die spullen.
Ze waren niet van mij.
Niet meer.
Of helemaal nooit geweest.
Het huis was al heel lang niet meer mijn thuis.
Ik ben het ontgroeid. Doorgegaan.
De herinneringen die aan spullen zouden kunnen kleven, waren al veel eerder verhuisd.
Naar een veilig plekje.
In mij.

En toen waren ‘opeens’ alle spullen weg.
Bij de kringloopwinkel staat misschien nog een stapel toffe retro fondueborden, de oude naaimachine heeft een mooi plekje bij iemand die er zò blij mee was en mijn moeder geeft al haar spulletjes een nieuw plekje (of vraagt ons ze alsnog weg te doen….).
Het huis is leeg.
Mijn eigen schroevendraaiers zijn weer thuis, het laatste afval is opgehaald, de emmer met schoonmaakspullen staat weer in de auto van mijn zus.

Het huis is leeg.
En opeens wil ik nog een laatste rondje.
Om een laatste blik te werpen.
Op mijn jeugd.
Die opeens overal is.

Dag huis.