Om meteen maar even terug te komen op mijn laatste column in de Finance Nieuwsbrief van mei: de keuze om op vrijdag de dertiende om dertien over dertien mijn oudste dochter niet te attenderen op het tijdstip waarop ze haar geluksritueel kon uitvoeren, was duidelijk niet de juiste.
Toen zij begin juni het bericht kreeg dat ze niet geslaagd was voor haar eindexamen, wist ik meteen dat dat het gevolg was van mijn verkeerde keuze. Ik had op die ongeluksdag natuurlijk juist wél ‘dertien dertien’ moeten roepen naar de kamer achter mij. Dan was het allemaal heel anders afgelopen.
En als dat het niet was, dan kwam het wel omdat ik een positieve uitslag had ‘gejinxt’ door vlak voor Koningsdag te zorgen dat wij ook eindelijk eens een vlag in huis hadden én die vervolgens op die feestdag helemaal niet uit te hangen.
Dan vraag je er natuurlijk ook om.
Dus terwijl ik probeerde mijn dochter moed in te praten, voelde ik me eigenlijk alleen maar vreselijk schuldig.
De dochter stak daarentegen -spreekwoordelijk- haar hand in eigen boezem en nam de volledige verantwoordelijkheid door te erkennen dat ze het hele jaar wel érg weinig tijd aan haar schoolwerk had besteed. Iets met een combinatie van motivatieproblemen die ouders van veel leetijdgenoten herkennen en een enorme drive om als jongvolwassene te genieten van leven in een wereld die steeds verder open gaat. Maar wel vollledig haar eigen schuld. Aldus oudste dochter.
Tussen een reeks van ‘mental breakdowns’ door, boog ze zich één weekend nogmaals over haar boeken en deed direct na dat weekend twee herexamens.
En waar ze na de eerste poging de kracht van positief denken duidelijk had overschat, daar ging ze er nu al van uit dat ze het examenjaar nog eens over zou moeten doen.
Terwijl zij zich neerlegde bij gewijzigde toekomstplannen op korte termijn, keek ik, samen met velen van u, tijdens de One Finance bijeenkomst naar een filmpje over hoe de wereld er in 2035 uit zou kunnen zien.
Hoewel ik mezelf allerminst een ‘early adapter’ zou willen noemen, kan ik me bij de meeste beelden wel iets voorstellen.
Voorlopig ben ik echter nog gewoon enthousiast over de mogelijkheid om mijn laptop ook op kantoor met een simpel kabeltje aan te kunnen sluiten op een extra scherm om dan meteen verder te kunnen werken waar ik een uur eerder thuis nog in bezig was.
Omdat ik inmiddels al een tijdje op deze manier werk, had ik zelf al gezorgd voor een tas waar mijn laptop in past én droog in blijft tijdens mijn woon-werkverkeer waarbij een hyperloop vooralsnog geen rol speelt en ik nog niet tussen lange rijen zelfsturende auto’s door kan lopen.
De NS-laptoptas die de deelnemers aan de huisvestingspilot op LvP7 alvast werd aangeboden, liet ik daarom aan anderen.
Toen een paar dagen later mijn jongste dochter door een fikse regenbui naar huis kwam, zag ik haar haar boeken en laptop afdrogen omdat ze die in niets meer dan een dun linnen tasje had meegenomen op de fiets. En volgens mij keek zij op haar beurt naar mijn droge laptop en mijn tas. En ik sloot niet uit dat zij die tas -als ik even niet zou kijken- opeens zou gaan gebruiken.
Uit voorzorg nam ik daarom toch maar een NS-tas mee. Dat ik in ieder geval iets had om mijn laptop in te doen terwijl haar boeken in mijn tas zouden zitten.
Het bleek niet nodig.
Madelief -die echt zelf ook ergens een meer geschikte tas heeft liggen- besloot de tas van haar zus in gebruik te nemen. Die zou hem voorlopig immers toch niet nodig hebben.
Tot afgelopen vrijdag.
Toen bleek dat oudste dochter toch alsnog was geslaagd. (Jeuj.)
Tas werd met de vlag gehesen en gisteren gebruikte de jongste dochter opnieuw het linnen tasje om al haar boeken in te stouwen om ze te gaan inleveren. Het ging immers toch niet regenen en het paste bovendien prima, zo zei ze terwijl ik de eerste naden zag barsten.
Zij is inmiddels over naar haar examenjaar en hoewel de ontwikkelingen misschien sneller gaan dan ik nu kan voorzien, sluit ik niet uit dat het linnen tasje dat hele jaar gebruikt zal worden.
Als het tasje besluit voortijdig uit elkaar te vallen, hebben we altijd nog een fraaie gerecyclede NS-tas om volgend jaar aan de vlag te hangen!
Oh. En nu heb ik een positieve afloop opnieuw gejinxt…..
Nou, fijne zomer dan maar!!
Werkelijk waar 