Zo snel als twee jaar geleden de kalender in de keuken werd leeg geveegd omdat het leven, gelijk met het land, “op slot” ging, zo snel is ‘ie weer gevuld geraakt sinds het leven weer “open” is.
Bij mijn jongste dochter staat sinds lange tijd weer een schoolfeest én een schoolkamp gepland waar met de nodige voorpret naar uitgekeken wordt. En ook voor mijn zoon staan er schoolexcursies op het programma, net als voetbalwedstrijden waar hij in stadions naar gaat kijken.
Maar met name de vakjes waarin de dagbesteding van mijn oudste dochter staan, zijn over het algemeen rijkelijk gevuld. Waar dat voorheen vooral werk en sportactiviteiten betrof, zijn er nu ook steeds meer feestjes met een exponentieel groeiende vriendengroep. Feestjes waar de anderhalve meter -die diezelfde oudste dochter ruim anderhalf jaar lang nauwlettend in de gaten hield- wordt teruggebracht naar minder dan anderhalve millimeter. Ongeveer.
Alsof er iets ernstig moet worden ingehaald.
In verband met de eindexamens die volgende maand op haar programma staan, heeft ze voor de komende weken echter vrijwel niks gepland. Volledig overtuigd van het nut of de noodzaak daarvan, lijkt ze echter nog niet helemaal; hooguit als het is om de tijd die daardoor ontstaat te kunnen gebruiken om zich -uiteraard met vrienden- uitgebreid online te verheugen op wat er daarna zou moeten komen; deels al gepland; deels vooralsnog gehoopt.
Ook mijn deel van de kalender is weer beter gevuld.
Want ook ik kom weer bij meer mensen over de vloer, spreek weer dingen af en ben weer supporter bij de sportwedstrijden van mijn kinderen. Om maar wat dingen te noemen.
Maar ook in mijn werkagenda zijn een paar dingen veranderd. Omdat ik bij nieuwe en/of andere projecten betrokken ben, maar zeker ook omdat ik over het algemeen weer twee dagen per week naar kantoor ga. Ik plan sommige dingen met opzet op dagen dat ik in Utrecht ben, of ik gebruik een dag dat ik thuis ben juist om de spreekwoordelijke meters te maken voor dat ene dat ik nog wil of moet doen.
En ik bereid thuis dingen voor waarvan ik heb ontdekt dat je die op kantoor nou eenmaal wel doet terwijl je die al thuiswerkend niet deed.
Zo besloot ik al een paar weken geleden dat ik eigenlijk gewoon fan van Maud ben. Ook als ze -met muts- pas als het keuzemoment er aan komt een brief schrijft terwijl ze een podcast opstuurde toen ze besloot te schrijven voor Evert. Om haar authenticiteit. En ik kijk nog eens extra goed naar de handen van Evert. Zijn het echt van die ‘knotsen’?
Ik beredeneer als de eerste-de-beste psycholoog-van-de-koude-grond dat Janine weg loopt voor dat wat ze het liefste wil en riep meermaals ‘Wegwezen daar!’ naar Sonja die de verliefdheid nou eenmaal niet als een simpele vingerknip kan aanzetten voor de tenenkrommende Rob. Ik verzucht ‘Ja, duh..’ als Jouke zijn keuze voor Karlijn publiekelijk maakt en ik neem me voor nog minstens één keer tegen iemand iets te zeggen in de trant van ‘Dat is goed, Dinie..eh.. Annie.. eh… Annette!’ en te reageren met ‘Wablief’ als iemand vraagt wat ik daar van vond. En als je dat niet leuk vindt, geef ik maar een 6,5 voor humor.
Om ook koffie te kunnen drinken met collega’s die de boeren links laten liggen, vraag ik me aan wat ‘Dat gaat ‘m niet worden’-Jan in vredesnaam tegen Brigitte gezegd heeft in het vliegtuig dat ze hem nu zo alleen laat bij de bagageband. En ik psychologiseer ook hier. Nog voor de experts dat deden. Dat Kim nog niet voldoende over haar oude relatie heen is om Antoine een eerlijke kans te geven. Ik irriteer me steeds meer aan de giecheltjes van Rowan in het bijzijn van Astleigh maar hoop stiekem dat de polonaise door de voortuin van Astrid met een onwennige Sander nog een keer wordt herhaald. Ik vraag me af of Sonny nog steeds te pas en te onpas met de vingers van zijn opgestoken hand gaat wiebelen en roept ‘Ik heb een man!’. Ik mopper op Joep om zijn gedrag en houding ten opzichte van Caroline en hoop toch dat Arjan inmiddels weer een beetje over straat kan nu Maurice het gezellig lijkt te hebben met Arjan… eh…Dennis!
Ik probeer overigens uiteraard ook het “gewone nieuws” te volgen zodat het ook daar over kan gaan in de pantry. Maar voor een inhoudelijke bijdrage over andere televisieprogramma’s moet ik u naar andere collega’s verwijzen en zal ik slechts geïnteresseerd toehoorder zijn. Want om eerlijk te zijn: ik heb het alweer te druk om alles te volgen.
En ik wil eigenlijk ook nog een column schrijven….
Yvonn
Werkelijk waar 