Madelief in actie (Een lang verhaal om mijn eigen gedachten een beetje te ordenen…)

“Mogen wij nog een paar Madeliefjes?”
Staat dit jaar boven aan haar rapport.
Soortgelijke opmerkingen in rapporten en tijdens tienminutengesprekken zijn inmiddels weliswaar bijna gebruikelijk.
Maar nog steeds reden om trots te zijn.
(Maar daar heb ik dan ook niet zo heel veel voor nodig.)
Madelief is een fijne leerling, voor juffen en voor klas- en schoolgenoten.
Alleen de enkeling die wel eens een poging waagt om Madelief voor ‘dom’ uit te maken,
die weet geen eer aan het lieve meisje te behalen.
Mijn lieve meisje.
Ze weet gewoon dat ze aan die enkeling geen aandacht moet besteden.
Beter als geen ander.
Mijn lieve meisje dat in het begin ‘gewoon een beetje jong’ was.
Dat heus de dagen van de week nog wel eens zou leren.
Mijn lieve meisje dat sociaal-emotioneel zò sterk was dat het duidelijk was dat ze echt wel wat in ‘r mars had.
De kleuter die op cito’s zo grillig scoorde dat er wellicht wel ‘iets’ mee was.

Tja.
Dat er ‘iets’ met Madelief is.
Dat dacht ik eigenlijk al haar hele leven.
En dan tikte ik mezelf op de vingers.
Madelief was anders dan ‘r zus.
En anders dan ‘r tweelingbroer.
Anders dan ik vooral.
En ik ben dus vooral degene die ‘iets’ anders moet doen.

Maar ach. Madelief was gewoon nog steeds jong.
Maar zo’n schat.
Het kwam heus wel goed met Madelief!
Tuurlijk komt het goed met Madelief!!!
Ondertussen werd tussen neus en lippen door de vraag gesteld.
Of er wellicht sprake was van zuurstofgebrek bij de geboorte.

En ik lag weer op de kraamafdeling van het ziekenhuis.
Joep naast me in een wiegje.
Arts aan het voeteneind.
Dat er een echo is gemaakt van Madelief ‘r hoofdje.
Vanwege haar kritieke geboorte.
Dat het er allemaal goed uit ziet. Er is geen schade.
Na die laatste bange minuten in de baarmoeder toen Joep al was geboren.
En zij compleet de weg kwijt.
En bijna haar hartslag.
Toen maakte ze, op de wereld gehaald middels een keizersnee, een sterke start.
Van zuurstofgebrek is geen sprake.
En van blijvende schade evenmin.

Maar we zijn al bij de volgende vraag.
Of dyslexie in de familie voor komt.

En ik denk aan mijn vader.
Dat was geen schrijver.
En een (voor)lezer evenmin of zelfs nog minder.
Dyslexie.
Ik snap het opeens!
Mijn vader was dyslectisch.
Natuurlijk!
Dus.
Madelief dyslectisch.
Dat klinkt eigenlijk heel logisch.

Het vragenlijstje houdt de kans ergens in het midden.
Heb je ook niks aan.
Maar als mensen die er in onze ogen best kijk op hebben, ook over beginnen,
zijn we er eigenlijk wel uit.
Heel veel dingen vallen op hun plek.
Sommige dingen nog niet helemaal.
Maar da’s gewoon Madelief.
Dyslectische Madelief.

Officieel vaststellen is een wrede weg.
Heel veel geld neertellen of wachten tot de lieve schat vaak genoeg slecht scoort.
De eerste optie behoort niet tot onze mogelijkheden.
De tweede optie is zo tegenstrijdig.
Helpen lijkt zo logisch en voelt zo goed, maar brengt je verder weg van de benodigde slechte scores.
Ik heb het slecht.
Ik heb het heel slecht.
Lezen gaat eigenlijk nog best goed.
Nou ja, aardig.
Maar spelling heeft een nieuwe taal als resultaat.
Van rekenbegrip is nauwelijks sprake.
Tafels zijn onbegonnen werk.
Als Madelief -inmiddels achtenhalf- op de vraag wanneer ze jarig is
alleen kan antwoorden dat ze weet dat dat ergens in de zomer is,
krijg ik het even heel benauwd.
Kom op met die benodigde slechte scores!
Kom op met die vaststelling!!
Kom op met die sleutel naar haar leervermogen!!!

En dan heeft Madelief gedichtenkring.
Moet een gedicht voordragen voor de klas.
Uit haar hoofd.
De datum op haar hand geschreven. Door de juf. Voor ons.
Want Madelief denkt dat ze dat niet zal kunnen onthouden.
Madelief zoekt een gedichtje uit.
Best een lange.
Ik zoek nog naar wat korters.
Maar Madelief houdt voet bij stuk.
En ik geef haar gelijk.
Omdat ik weet dat automatiseren rete-moeilijk voor ‘r is,
stel ik voor dat ze er een klein toneelstukje van maakt.
Twee mensen die tegen elkaar praten.
Madelief straalt bij het idee.

Na één avond oefenen kent Madelief alle zeven coupletten uit haar hoofd.
Foutloos.
Om nog lange tijd te kunnen herhalen.
Ik snap er niets van.
Helemaal niets.
Maar Madelief is zò trots.
Zo ontzettend trots.
Ik ook.
Duh.

Madelief rekent 4 x 3 nog maar eens op haar vingers uit.
Madelief schrijft verhaaltjes die ik nauwelijks kan lezen.
Madelief vraagt hoe lang ze eigenlijk 9 jaar moet zijn.
En Madelief mag nog eens haar gedichtje voordragen.
Voor de zekerheid kijkt ze nog één keer in het boek.
En draagt het zonder haperen voor.

Ik leg in de heg.
En Madelief maakt toetsen.
Om maar vaak genoeg slecht te scoren.
Ze scoort wel steeds slecht.
Maar niet allemaal slecht genoeg.
Voor niks thuis niets gedaan.
Voor niks de achterstand groter laten worden.
Voor niks Madelief eindeloos laten zwemmen.
Al hebben we het nog zo vaak
Nog zo goed.
Uitgelegd.
Ik voel me ontaard.
Terwijl ik in de heg leg.
Want ‘er is iets’.
Maar wàt dan?
Wààr kan ik de sleutel naar Madelief ophalen?
De sleutel naar haar leervermogen.
De sleutel naar wat  meer levensgeluk.
Ze gunt het zichzelf zo onderhand ook wel eens.
En krijgt het nog steeds voor elkaar om oprecht blij te zijn voor anderen.
Bij wie het op school wel lukt.
Want Madelief is slim genoeg om te weten dat blij zijn voor een ander óók blijdschap is.
Haar intelligente tweelingbroer heeft daar geen kaas van gegeten.
Bij haar bijdehante grote zus moet daar nog aan gewerkt worden
Slimme meid, die Madelief!

Maar het zit me niet lekker.
Hebben we verkeerd gefocust?
Was dyslexie een verkeerde aanname?
Maar al die symptomen dan?
Toch?
Ja, nee, maar…
Dat gedichtje.
De zeven beren van mevrouw van Gelder in de kelder van Annie MG.
Hoe kan dat dan? Hoe zit het daar dan mee??

Madelief gaat naar groep 5.
Na een jaar extra kleuteren omdat ze nog zo jong was, is groep 4 nog een keertje doen geen optie.
Madelief is inmiddels 9.
Madelief gaat naar groep 5.
Ik kan me er geen voorstelling van maken.
Ik krijg het er doodsbenauwd van.
We hebben de sleutel nog niet.

Na het maken van een afspraak om er toch maar weer eens over te praten, fiets ik naar huis.
En ik merk wat ik de afgelopen weken al eerder de kop indrukte.
Waar had die collega het nou ooit over?
Waar dacht ze aan bij haar zoon?
En dat ik toen zei
Dat een sticker op je kind.
Soms heel fijn is.
Omdat er dan een bijlage is op de handleiding die je nooit hebt gekregen.
Thuisgekomen steven ik meteen af op Google.
Tik ‘beelddenken’ in.

Ik lees.
Dat het vrijwel alle symptomen van dyslexie heeft. En meer.
Dat het vragenlijstje minder twijfel open laat.
Dat ik Madelief herken in bijna alles van de omschrijving.
Ik wil niet zelf dokteren; heb doorgeleerd voor heel andere dingen.
Maar het voelt alsof dit een rol gaat spelen bij het vinden van de sleutel.
Als het begin van bingo.
Een eerste rijtje vol.
Zoiets.
Ik verzin iets dat niet schaadt als het niet baat.
De tafel van vier.
Op een andere manier.

Hmmm…
Het resultaat is slechts op de korte termijn merkbaar.
De volgende morgen zegt Madelief weer vragend 15.
Als ik vraag naar 4 x 4.
Twee dagen later koppelen we alle sommen uit de tafel van zes, inclusief uitkomst aan een stukje Lego Friends,
haar favoriete speelgoed.
Madelief vraagt of de tv uit mag omdat er toch niemand écht kijkt.
Dat valt op. Madelief vindt het normaal gesproken heerlijk om de tv als radio te hebben.
Ze gaapt.
Ik kan er niks aan doen.
maar ik herken er concentratie in.
Madelief houdt haar handen voor haar ogen als ik vraag wat 6 x 6 is.
En 2 x 6 en 8 x 6.
Soms kijkt ze even om het legostukje nog een keer te zien.
Madelief gaat moe naar bed.
Maar blij.
De volgende morgen leg ik een briefje voor haar neer. De tafel van 6.
Of zij de uitkomsten op wil schrijven.
In plaats van 42 schrijft ze 24. En in plaats van 54 schrijft ze 44.
We verbeteren, halen de legoblokjes er weer bij en weer sluit Madelief haar ogen.
Madelief gaat naar judo, scoort een groene slip op haar gele band en dreunt bij thuiskomst de tafel van 6 op.
Foutloos. Stralend.
We laten de boel de boel en gaan een ijsje eten in de stad.
Bij thuiskomst dreunt Madelief de tafel van 6 op.
Foutloos.
Stralend.
Niet heel snel.
Maar foutloos.
Stralend.
Ook als we de sommen door elkaar vragen.
Schrijven vindt ze fijner dan hardop zeggen.
Maar als ze schrijft, draait ze getallen soms om.
Voor Madelief naar bed gaat, dreunt ze de tafel nog een paar keer op.
Foutloos. Stralend.

De volgende dag gaan we samen naar de film.
Én we doen een dansje op de tafel van zeven.
Als ze naar bed gaat, kent ze ‘m bij-na.
En die van zes nog steeds.
Ze roept een paar keer.
“Dit werkt, mamma! Dit werkt écht!”
Ze straalt de hele dag al.
Maar nu nog meer.
Want in de klas moeten ze nog aan de tafel van 7 beginnen.
En we hebben snode plannen.
Voor de tafels van acht en negen.
Maar nog veel meer.

Werkelijk.
Ik heb geen idee of het klopt.
Dyslexie.
‘Beelddenken’.
Is dat echt ‘iets’?
Werkelijk.
Ik heb geen idee.
Maar wat ik heel goed weet.
Is dat Madelief dit weekend.
Zo genoot.
Zo blij.
Zo gelukkig was.