Als ik eens jullie was

Als ik jou eens was.
En jou.
Allebei tegelijk.
Dan zou ik heel de dag vergeten.
Alles zien.
En van alles.
Alles willen weten.
En onthouden.
Ik zou de hele dag in mijn hoofd lopen te zingen.
Altijd genieten van de kleinste dingen.
Ik zou mijn grenzen kennen.
Ze nauwgezet bewaken.
Ieder moment.
De hele dag.
En of het nou gaat om mensen of om andere moeilijke zaken.
Meer begrijpen dan ze denken zouden.
Niet iedereen zou weten wat er schuil gaat achter mijn lach.
Mijn humor al begrijpen.
Ik zou vragen hoe lang ik eigenlijk negen moet zijn.
Terwijl ik zoek naar priemgetallen.
Keek ik er heel lief bij.
Beste vrienden zijn met mij.

Als ik eens jouw tweelingzusje was.
Of jouw tweelingbroertje.
Dan zou ik altijd een maatje hebben.
Echt altijd.
Ongemerkt van je leren.
‘Alleen’ heel anders definiëren.

Als ik eens jouw zus was.
En de jouwe.
Dan wilde ik met jullie allebei.
De beste vrienden zijn.
Al heel vroeg leren.
Dat ik altijd tweede word.
En daar niets over heb te zeggen.
Me realiseren.
Dat ik me daar bij neer moet leggen.

Als ik eens jouw vriendje of vriendinnetje was.
Of de jouwe.
Dan zou ik bij jou helemaal mezelf zijn.
Eindeloos spelletjes spelen.
Bakkeleien over de spelregels.
En ginnegappen over het woord ‘bakkeleien’.
Om over ‘ginnegappen’ nog maar te zwijgen.
Dan zou ik voortdurend met je giechelen.
Hele werelden fantaseren.
En iedereen laten meespelen.
Zonder dat ze het zelf weten.
Samen heerlijk blij zijn.

Als ik eens jou was.
Of jou.
Of allebei tegelijk.
Al was het maar een dagje.
Dan zou ik de rest van de dagen vergeten.
Maar waarschijnlijk niet weten.
Dat ik was.
Om eindeloos van te genieten.

Maar nu geniet ik nog het allermeest.
Is iedere dag een feest.
Want jij. En jij.
Jullie allebei.
Zijn mijn baby’s geweest.
Ik ben jouw moeder.
En de jouwe.
Vandaag al negen jaren lang.
Ben ik trots en nog veel meer.
Wens ik jou en jou.
De wereld.
Aan kansen.
En aan je voeten.

En vind ik.
Dat er nog minstens.
Negenennegentig jaar.
Bij moeten.