Tienertijd voorbij!

Een beetje aanmodderen.
‘Aanklooien’ zogezegd.
Da’s eigenlijk alles wat ik deed.
Ik had geen geniaal masterplan.
Of zelfs maar een vaag idee.
Ik deed maar wat.
Gewoon.
Een beetje… ja.. wat eigenlijk?
M’n best. Dat wel.
Denk ik. Geloof ik.
Maar de intentie was er.
Echt. Altijd.
Net als de fouten trouwens.
De weinig doordachte acties.
De verkeerde teksten.
Mijn onvermogen.
En soms ook de omstandigheden.
Die natuurlijk nooit een excuus mogen zijn.
Sorry daarvoor.

Maar ik deed maar wat.
Een beetje aanmodderen.
Of ‘aanklooien’ zo je wilt.
Zoals Carmiggelt het ooit treffend beschreef:
‘Als een stakker die in het duister tast.’
Hoofdzakelijk op gevoel.
Zelfs als dat me in de steek liet.
Omdat ik er simpelweg de ballen verstand van had.
(Nog steeds trouwens.)

Al die jaren.
Ze vlogen voorbij.
En ik had ze -uiteraard- nooit willen missen.
Van baby, naar peuter, kleuter en tiener.
Ik kijk er met zoveel plezier op terug.
Maar echt. Ik meen het.
Ik deed ook maar wat.

Maar nu.
Nu vraag ik me af.
Wie droeg nou eigenlijk wie?
Wie nam wie nou bij de hand?
Wie leerde er nou van wie?
Wie wees wie nou helemaal de weg?

Lieve Brecht,
één ding weet ik zeker.
Of eigenlijk: twee dingen!
Ik houd zo gruwelijk veel jou.
Dat houdt nooit op.

Dat jij je tienerjaren achter je laat.
Zoals jij doet.
Mooi. Met zelfkennis. Een ruime blik.
Met ballen.
Met zo veel liefde.
Verantwoordelijk.
Voor en door je eigen keuzes.
Op je eigen pad.
Terwijl ik maar wat aanmodderde.
Een beetje liep aan te klooien, min of meer.
Dan is het toch alleen maar logisch?
Dat ik waanzinnig ape-rete-trots op je ben!

Gefeliciteerd, lievebol!