Pics

Het is half januari als mijn mailbox al weer aardig vol stroomt met diverse bestanden en screenshots uit allerhande systemen die ik inmiddels ‘bewijspics’ ben gaan noemen en als ik besluit om af-en-toe weer eens op kantoor te gaan werken. Niet omdat ik mijn werk niet vanuit huis kan doen maar wel omdat het wel weer eens lekker is om reistijd te hebben die langer duurt dan 15 traptreden; omdat het wel weer eens leuk is om collega’s ‘in het wild’ tegen te komen en omdat op kantoor de muren misschien toch iets verder weg staan dan thuis.
Tot op dat moment houden wij er thuis nog steeds een collectief aanhoudend negatieve status op na, coronatechnisch gesproken. En mijn zelftests voor mijn vertrek naar Utrecht laten steeds het inmiddels bekende beeld zien.

Vlak daarna begint het met mijn jongste dochter.
Nadat ze een dag lang iedere les en iedere pauze naast die ene vriendin had gezeten en ook na schooltijd nog wat uurtjes met diezelfde vriendin had doorgebracht, meldde die vriendin de volgende dag dat ze positief had getest. Op corona wel te verstaan.
En jawel: twee dagen later appt Madelief me een foto van haar eigen kersverse thuistest met positief resultaat.
Tot zover onze recordpoging.
Madelief trok zich vervolgens terug op haar riante zolderkamer; sloot online aan bij haar lesrooster; videobelde of appte vanuit bed haar cateringwensen en liet weten eigenlijk alleen een beetje moe te zijn.
Mijn oudste dochter, opgelucht dat die herkansing van een schoolexamen net was gemaakt, kon ondertussen alleen maar met afgrijzen denken aan de mogelijkheid dat ze het aankomende weekend thuis en vooral zonder vrienden zou moeten doorbrengen en testte dat het een lieve lust was om maar zo snel mogelijk op de hoogte te zijn van haar (on)mogelijkheden.
Mijn zoon daarentegen was net begonnen aan zijn tweede toetsweek van het schooljaar en zuchtte weliswaar erg hard bij de gedachte aan het gedoe om de zeven resterende toetsen te kunnen inhalen, maar ik meende toch een soort opluchting te bespeuren toen ik zijn quarantaine aankondigde. Wetende dat hij de komende week natuurlijk anders voor zich zag, meldde ik nog enthousiast dat hij in ieder geval lekker de tijd had om die inhaaltoetsen extra goed voor te bereiden.
Joep besloot er wijselijk niet op te reageren en liet de dagen erna merken vooral de actualiteiten goed te volgen. Zo hield hij ons in de gezinsapp-groep bijvoorbeeld regelmatig op de hoogte van de ontwikkelingen na de veelbesproken BOOS-uitzending door screenshots van nieuwssites door te sturen.
Mede door een recente, veel te nare want veel te grensoverschrijdende ervaring voor mijn jongste dochter, leverde dit overigens zowel in de app-groep als op voor ieder passend geachte afstand nog wat goede gesprekken op.

De isolatie van jongste dochter bleek uiteindelijk succesvol: klachten bleven uit; thuistesten bleven slechts enkele streepjes tonen en de negatieve uitslagen van de PCR-testen waren precies op tijd om oudste dochter fashionably late te laten aansluiten bij negatieve leeftijdsgenoten.
Maar toen de zoon anderhalve week later rillend en met een imponerende hoest thuis kwam van zijn tweede inhaaltoets, vroeg ik me af in hoeverre we nogmaals succesvol konden zijn. En toen de postbode twee dagen later met stevige hoofdpijn terug kwam van zijn postronde, kon ik het antwoord zelf al geven.
Zelf nieste ik maar liefst twee keer nadat ik een positieve thuistest wist te fabriceren en een nieuwe reeks van kantoordagen weer had opgeschort.
Deze keer waren het de ontwikkelingen rond een directeur voetbalzaken waar ik door Joep door middel van appberichten met ‘nieuwspics’ van op de hoogte werd gehouden.

Alleen de oudste dochter, die inmiddels verreweg met de meeste mensen contact heeft en met een groep van die mensen behoorlijk ‘close’ is, produceert nog steeds louter negatieve testen.^*
Omdat ze eindeloos in contact lijkt te komen met mensen die wel positief testen én regelmatig samenkomt met verschillende samenstellingen van een grote groep vrienden, heeft ze er inmiddels een flinke stapel zelftesten doorheen gejaagd en puilt haar prullenbak uit van het resultaat.
Ter kennisgeving appt ze mij steeds foto’s van het resultaat.

Met het naderen van de presentatie van het jaarverslag, heb ik op mijn werkplek inmiddels een OneDrive-map vol met een verzameling ‘bewijs-pics’ die binnenkort niet meer wordt aangevuld en de leverancier van de ‘nieuws-pics’ buigt zich inmiddels over vijf inhaalinhaaltoetsen.
Maar ik ontvang nog steeds regelmatig ‘nega-pics’.
Beter zo.

_{*Met verzoek van de oudste dochter om dit af te kloppen als u dit leest.…}