U bent mijn moeder – II

Voor ‘Werkteater’ maakte Joop Admiraal ooit de voorstelling
‘U bent mijn moeder’.
Over een dementerende vrouw en haar dochter.
Beide rollen worden door één persoon gespeeld.
In zijn geval door hem.
Hij speelde dus twee vrouwen.

In december deed ‘Twee hondjes’ mij het verzoek
om een bewerking van het stuk te spelen.

Ik zei ‘ja’.
Ik leerde tekst.
En repeteerde.
Vandaag speelde ik drie keer.
Een voorstelling van 40 minuten.
Voor studenten.
Over een dementerende vrouw en haar dochter.
Beide door mij gespeeld.

Tijdens het repeteren kreeg Janjaap, de regisseur en het brein achter ‘twee hondjes’, een gedicht van Maria Vasalis toegeschoven.
Een gedicht waar ‘U bent mijn moeder’ over gaat.

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag
en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt – het is een s.o.s. –
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
‘bijou, chou, croup, trou, clou, pou, òu,
die eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.’

Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent

(NB: Veertig minuten tekst uit mijn hoofd leren lukte me wel,
een goede link in dit bericht krijgen helaas niet.
www.tweehondjes.com is echter absoluut de moeite van het bekijken waard…)